انتشار مقاله سفیر جمهوری اسلامی ایران تحت عنوان: #171تجاوز نامشروع رژیم اسرائیل و پاسخ مشروع ایران#187 در برخی رسانه‌های گروهی و خبری سنگالی
انتشار مقاله سفیر جمهوری اسلامی ایران در برخی نشریات و رسانه‌های گروهی سنگال تحت عنوان: #171تجاوز نامشروع رژیم اسرائیل و پاسخ مشروع ایران#187
حمله نامشروع رژیم اسرائیل و پاسخ مشروع ایران
رژیم اسرائیل در ساعات اولیه صبح روز ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵، حمله‌ای مسلحانه، گسترده و بدون هیچ‌گونه تحریک قبلی علیه ایران آغاز کرد. این اقدام، به‌روشنی و بر اساس تمامی تعاریف، مصداق بارز تجاوز است.
اسرائیل با حملات هماهنگ هوایی، موشکی و پهپادی، مناطق مسکونی، زیرساخت‌های غیرنظامی، نهادهای عمومی و تأسیسات هسته‌ای تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) ) را هدف قرار داد. در موج جدید عملیات نظامی، اسرائیل شروع به هدف قرار دادن زیرساخت‌ها و سایت‌های صنعتی و در آخرین مورد بیمارستان و صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز مورد هدف قرار داد. در این حملات علاوه بر تعدادی از فرماندهان ارشد نظامی و دانشمندان هسته ای، تعداد زیادی از زن و کودک و افراد غیر نظامی‌به شهادت رسیدند و یا مجروح شدند
این اقدامات، نقضی جدی و آشکار از حقوق بین‌الملل، به‌ویژه حقوق بشردوستانه بین‌المللی، حقوق بشر بین‌المللی و طبق بند 4 ماده 2 منشور سازمان ملل متحد محسوب می‌شود.
بهانه اصلی این حمله، برنامه هسته‌ای ایران عنوان شده است. با این حال، همانگونه که بارها توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تأیید شده، تأسیسات هسته‌ای ایران صرفاً برای مقاصد صلح‌آمیز مورد استفاده قرار گرفته و تحت گسترده‌ترین و دقیق‌ترین بازرسی‌های بین‌المللی قرار دارد که به زعم همه صاحبنظران بی سابقه است. نکته جالب تر اینکه ایران عضو NPT و دیگر معاهدات بین المللی است ، در حالی که رژیم صهیونیستی به عنوان دارنده سلاح های هسته ای در منطقه، عضو هیچ یک از معاهدات سه گانه خلع سلاح کشتار جمعی نظیر معاهده عدم اشاعه (NPT )، کنوانسیون منع استفاده از سلاح های شیمیائی ( CWC ) و کنوانسیون منع سلاح های بیولوژیک (BWC ) نیست.
هدف قرار دادن این تأسیسات غیرنظامی تحت نظارت، توسط رژیم اسرائیل، اقدامی عامدانه و تجاوزکارانه و نقض آشکار حقوق بین‌الملل و اصول حاکم بر ایمنی و امنیت هسته‌ای است.
رژیم صهیونیستی همانگونه که در غزه ثابت کرد، از همه خطوط قرمز نیز عبور کرد و مرتکب همه نوع جنایت شد. رژیم صهیونیستی در حمله به ایران نیز از خط قرمز جدیدی در حقوق بین الملل عبور کرد و آن حمله نظامی‌به تأسیسات هسته ای صلح آمیز ایران بود که طبق اصول بینادین حقوق بین الملل، منشور سازمان ملل متحد، اساسنامه آژانس انرژی اتمی ممنوع است . این قطعنامه‌ها به خطرات جدی چنین حملاتی برای ایمنی و امنیت هسته‌ای و تأثیرات بی‌ثبات‌کننده آن‌ها بر صلح منطقه‌ای و بین‌المللی اشاره دارند. لذا این یک اقدام تجاوزکارانه در تضاد مستقیم با حقوق بین‌الملل است.
این رژیم هم‌اکنون در برابر دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) به اتهام ارتکاب نسل‌کشی در غزه تحت پیگرد است و رهبران ارشد آن، از جمله نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو، با اتهامات معتبر جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت، از جمله هدف قرار دادن عمدی غیرنظامیان، استفاده از گرسنگی به‌عنوان ابزار جنگ و اعمال مجازات جمعی سیستماتیک مواجه هستند.
در شرایطی که اعتبار نظام بین‌الملل به‌شدت زیر سوال رفته است، استفاده گزینشی از اصول حقوقی و جایگزینی مصلحت‌گرایی سیاسی به جای عدالت، ارزش‌های بنیادین نظم جهانی، از جمله ثبات، پاسخگویی و حاکمیت قانون را تهدید می‌کند.
همه این اقدامات جنایتکارانه رژیم صهیونیستی نشان داد که ماهیت رژیم اسرائیل بر پایه اشغال، تجاوز، جنایت، نسل کشی، و وحشی گری بنا شده است.
در پاسخ به تجاوز غیرقانونی و بی‌دلیل رژیم اسرائیل، جمهوری اسلامی ایران به‌طور قانونی از حق ذاتی خود برای دفاع مشروع استفاده کرد؛ حقی که در ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شده است. این حق بنیادین، به هر کشوری اجازه می‌دهد در صورت مواجهه با حمله مسلحانه، از حاکمیت و تمامیت ارضی خود دفاع کند. پاسخ ایران کاملاً منطبق با اصول و چارچوب‌های حقوق بین‌الملل بوده و به‌گونه‌ای دقیق تنظیم شده بود که تناسب کامل با تهدید و حمله نظامی رژیم اسرائیل داشته باشد. اهداف این پاسخ، صرفاً مواضع مشروع نظامی از جمله مراکز فرماندهی و کنترل، تأسیسات نظامی راهبردی و زیرساخت‌های عملیاتی مرتبط مستقیم با حمله غیرقانونی اسرائیل را شامل می‌شد.
در تمام مراحل، ایران به‌طور کامل به قواعد حقوق بشردوستانه بین‌المللی پایبند بود و اصل به حداقل رساندن خسارات جانبی (به غیرنظامیان و اموال عمومی) را در اولویت قرار داد.
عدم واکنش قاطع شورای امنیت سازمان ملل متحد به این اقدام تجاوزکارانه، نشانه‌ای از قصور در انجام مسئولیت اساسی این نهاد در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی است. در حالی که در موارد پیشین، شورا به‌سرعت و به‌اتفاق واکنش نشان داده بود. پس از حمله اسرائیل به رآکتور هسته‌ای اوسیراک عراق در سال ۱۹۸۱، شورای امنیت قطعنامه ۴۸۷ را تصویب کرد که در آن این حمله محکوم شد و بر حرمت تأسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز تأکید گردید.
اما امروز، شورا دچار فلج تصمیم‌گیری شده است — بحث‌های آن تحت فشارهای سیاسی و حمایت یک اقلیت از کشورهای قدرتمند، خاموش گشته است. این انفعال، بنیان‌های نظم چندجانبه جهانی را تهدید می‌کند.
جمهوری اسلامی ایران از جامعه بین‌المللی می‌خواهد این اقدام تجاوزکارانه را محکوم کند و بار دیگر بر تعهد خود به منشور سازمان ملل متحد و اصول بنیادین حقوق بین‌الملل تأکید می‌نماید.
تأسیسات هسته‌ای تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نباید هدف حمله قرار گیرند. نباید اجازه داد زور مسلحانه جایگزین دیپلماسی شود. نباید اجازه داد رژیم اسرائیل با نقض‌های مکرر و تحریکات حساب‌شده، قواعد رفتار بین‌المللی را بازنویسی کند. مسیر صلح از پاسخگویی آغاز می‌شود، و نظام بین‌الملل باید اراده لازم برای اجرای آن را داشته باشد.
فلسفه وجود سازمان ملل متحد، جلوگیری از تجاوز و مقابله با تهدیدات علیه صلح و امنیت بین المللی است. لذا مطالبه قانونی ایران اجرای مسئولیت های منشور ملل متحد ، محکومیت رسمی تجاوز و اقدام برای توقف آن است. تمام کشورهای جهان نیز باید این تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی به خاک یکی از اعضای سازمان ملل متحد را که تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی می‌باشد را به شدت و قویا محکوم کنند.
حسن عسگری: سفیر جمهوری اسلامی ایران - داکار